همسایگی تو آبرو مندم کرد

حٌسن تو به وصل آرزومندم کرد

سودای محبتــــ تو در بندم کرد

خاکم بــه سر آبرو ندارم امـــا

همسایگی تــــو آبرومندم کـــرد

مناجات با خدا

نام ما را ننویسید، بخوانید فقط

سر این سفره گدا را بنشانید فقط

آمدم در بزنم، در نزنم می میرم

من اگر در زدم این بار نرانید فقط

میهمان منتظر دیدن صاحب خانه ست

چند لحظه بغل سفره بمانید فقط

کم کنید از سر من شرّ خودم را، یعنی

فقط از دست گناهم برهانید... فقط

حُرّم و چکمه سر شانه ام انداخته ام

مادرم را به عزایم ننشانید فقط

صبح محشر به جهنم ببریدم اما

پیش انظار گنهکار نخوانید فقط

پیش زهرا نگذارید خجالت بکشیم

گوشه ای دامن ما را بتکانید فقط

حقمان است ولی جان اباعبدالله

محضر فاطمه ما را نکشانید فقط

سمت آتش ببری یا نبری خود دانی

من دلم سوخته، گفتم که بدانید فقط

گر بنا نیست ببخشید، نبخشید اما

دست ما را به محرم برسانید فقط

بچه محله ی امام رضایوم

دروغ مورغ نیس میون ما باهم

الان به عنوان مثال چند روز تو نخ کفترایوم

بچه محله ی امام رضایوم

خیل ملائک اند رضا یا رضا کنند

باید غبار صحن تو را توتیا کنند

آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند

هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق

خیل ملائک اند رضا یا رضا کنند

هرگز نمیرد آنکه دلش جلد مشهد است

حتی اگر بال و پرش را جدا کنند

از آن حریم قدسی ات آقای مهربان

آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کند

هرکس به مشهد آمد و حاجت گرفت و رفت

او را به درد کرب و بلا مبتلا کنن

دل نوشت:در سر بسی هوای گوهرشاد دارم

من مال توام ای تاج سرم

جز هوای کوی تو به قلب ودلم نکنم هوسی

کافرم اگربه غیر یاد تو من بکشم نفسی

ای آرزو دلها من بنده وتو مولا

دل باتو شود آرام آرام دل زهرا(س)

من مال توام ای تاج سرم

جز کوی تو من جایی نروم

تقصیر دلم نیست

با آنکه یکی تاکـــ ندارد خاکت

جز حس طبرناک ندارد خاکت

جاروکش پیر گریه می کرد، که آه!

جارو چه کشم خاک ندارد خاکتــــ

بسم رب الرضــا ع

یـــاامام الرئـــوفــــــــــ

جان من آقا مرا سرگرم کاشی ها مکن!

گر حواسم پرت صاحبخانه باشد بهتر است؟

گنبدت مال همه، باب الجوادت مال من!

جای من پشت در میخانه باشد بهتر است؟