هوا رو به خنکی می رفت و از شدت گرما کاسته شده بود.
صحن قدس مملو از جمعیت بود.
در گوشه ای از صحن مادری روی زمین نشسته بود و قرآن می خواند.
اهل لاهیجان بود.
با خانواده خودش را به حرم مهربانی رسانده بود.
کنارش که نشستم، لبخندی زد.
خواستم سلام کنم که شکلاتی رو به سمتم گرفت و گفت:
سلام...
دروغ مورغ نیس میون ما باهم
الان به عنوان مثال چند روز تو نخ کفترایوم
بچه محله ی امام رضایوم
باید غبار صحن تو را توتیا کنند
آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند
هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق
خیل ملائک اند رضا یا رضا کنند
هرگز نمیرد آنکه دلش جلد مشهد است
حتی اگر بال و پرش را جدا کنند
از آن حریم قدسی ات آقای مهربان
آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کند
جز هوای کوی تو به قلب ودلم نکنم هوسی
کافرم اگربه غیر یاد تو من بکشم نفسی
ای آرزو دلها من بنده وتو مولا
دل باتو شود آرام آرام دل زهرا(س)
من مال توام ای تاج سرم
جز کوی تو من جایی نروم
عمریه دارم میگم جیره خورتم امام رضـا ع
حالا که وقتش شده نمیخوای دعوتم کنی؟
با آنکه یکی تاکـــ ندارد خاکت
جز حس طبرناک ندارد خاکت
جاروکش پیر گریه می کرد، که آه!
جارو چه کشم خاک ندارد خاکتــــ
یـــاامام الرئـــوفــــــــــ
جان من آقا مرا سرگرم کاشی ها مکن!
گر حواسم پرت صاحبخانه باشد بهتر است؟
گنبدت مال همه، باب الجوادت مال من!
جای من پشت در میخانه باشد بهتر است؟
مارا اگر به وصل حریمت نصیب نیست
از راه دور بوسه به پایت عجیب نیست
05112003334
التماس دعا
